wtorek, 11 czerwca 2013

MUZYKA II SEM

1. CECHY BAROKU
Epoka baroku charakteryzuje się ogromnym bogactwem pomysłów, inwencji twórczych, wielką różnorodnością gatunków, form, stylów, technik kompozytorskich. Na przestrzeni 150 lat powstały dzieła o tak odmiennych cechach, że czasem trudno określić je wspólnym pojęciem „barokowych”. Niemniej jednak można mówić o wewnętrznych cechach, które są wyznacznikami baroku.


1.Basso continuo–b.c.(bas cyfrowany, bas generalny, generałbas), jest to linia głosu basowego, zapisana przez komp. i traktowana przez niego jako podstawa struktury harmonicznej utworu, którą uzupełnia wykonawca, najczęściej w sposób improwizacyjny. Budowa akordu uzupełniającego linię basu, może być zapisana przy pomocy cyfr, umieszczonych pod linią basu. Realizacja b.c. wymagała od grającego dużej wiedzy z harmonii,  kontrapunktu, doboru instrumentów. Funkcję instrumentów melodycznych basowych pełniły: wiola da gamba, wiolonczela, kontrabas, fagot, puzon. W roli instrumentów uzupełniających, wypełniających harmonię występowały przede wszystkim instrumenty klawiszowe a także: harfy, liry, lutnie, gitary. Początkowo b.c. pełniło rolę delikatnej podstawy a w XVIII w liczba oznaczeń cyfrowych powiększała się w związku z krystalizacja systemu i powiększającą się komplikacją harmonii.

2.Monodia akompaniowana – wyniknęła z nowej faktury, w której nadrzędną rolę pełnił głos  uzupełniany akompaniamentem b.c., (a nie jak w renesansie – instr. powielał linię wokalną). Jest prototypem faktury homofonicznej.

3. Style
Kryterium wyróżnienia to:
-typ ekspresji np. Monteverdi wyróżnił: stile molle (łagodny), stile temperato(umiarkowanyi concitato (wzburzony).
-funkcja muzyki ze względu na gatunek, formę np. kościelny, teatralny, komnatowy.
-rodzaj użytych środków i technik kompozytorskich np. motetowy, madrygałowy, kanoniczny, bel canto.
-style regionalne, narodowe: włoski, francuski, niemiecki, angielski.
I -  stile antico i moderno czyli prima i seconda pratica.
Ten pogląd pierwszy sformułował Claudio Monteverdi. Kompozytorzy mogli tworzyć w stylu starym – renesansowej polifonii a cappella w stylu palestrinowskim, którego głównym hasłem było poddanie tekstu muzyce i w nowym stylu – słowo nad muzyką, czego przejawem była monodia akompaniowana - styl monodyczny prowadził do arii a następnie do opery.
II – styl: kościelny, teatralny i komnatowy.
Takiego podziału dokonał Marko Scacchi w latach 40 XVII w.
1.Do kościelnego należały utwory a cappella, z towarzyszeniem organów jak i polichóralne. Muzyka była mniej ekspresyjna, pobożna.
2. Teatralny – to recytatyw połączony z gestykulacją, mimiką, które wyrażają dodatkowo nastrój, afekty w tekście. Istotą stylu jest więc przedstawienie – representato.
3Komnatowy czyli kameralny – obejmuje utwory świeckie: madrygały i inne utwory wokalne z b.c. lub  z towarzyszeniem zespołu instrumentalnego. Istotą jest podporządkowanie muzyki wymaganiom ekspresji tekstu.

III – styl koncertujący – od łac. słowa concertare ozn. współzawodniczyć, dyskutować, spierać się. Istotną rolę stanowi kontrast, dotyczący wszystkich elementów dzieła. Zmierza do zadziwienia, zaskoczenia odbiorcy różnorodnością . Poszczególne odcinki mogą różnić się od siebie obsadą wykonawczą, typem melodii, rytmiki, tempem, fakturą polifoniczną i homofoniczną, dynamiką i harmonią. Najwyraźniejsze były kontrasty brzmieniowe i wirtuozostwo (długie koloratury).

 IV – styl bel canto – nowy styl wokalny „piękny śpiew”, który był protestem wobec poetów. Wykształcił się w operze i kantacie ok. poł. XVII w. Wraz z nim ustalił się podział na: recytatyw, arioso i arię.
4.Krystalizacja systemu dur-moll
Na przestrzeni dziejów historii muzyki powstawały różne rozwiązania systemów muzycznych. W baroku kompozytorzy stosowali rozmaite systemy dźwiękowe i skale muzyczne, opierające się na antycznych: pitagorejskim zwany kwintowy, Didymosa zwany kwintowo-tercjowym. W obu systemach skali naturalnej, półtony diatoniczne i chromatyczne są różnej wielkości. Dźwięki enharmoniczne maja też różną wysokość (różnią się od siebie o ¼ półtonu, tzw. komat pitagorejski – 24 centy). Zjawiska te utrudniały kompozytorom wprowadzanie dźwięków chromatycznych, tak więc skala naturalna była wygodna w użyciu w muzyce diatonicznej a traciła swe walory wraz z pojawieniem się chromatyki. Ponieważ rola chromatyki zwiększała się i tym samym podkreślała niedoskonałości systemów i prowadziła do nowych rozwiązań (eliminacja komatu, dzięki modyfikacji wielkości interwałów). Zwiększenie lub zmniejszenie wielkości interwałów nazywane było temperacją. Jedną z jej rodzajów byłatemperacja średniotonowa – dążono do uzyskania czystości tercji wielkiej kosztem innych interwałów. Dzięki zmniejszeniu naturalnych kwint powstało 7 naturalnych tercji wielkich od: c, d, es, f, g, a, b. Oprócz nich istniały 4 tercje wielkie o brzmieniu dysonującym i właściwie funkcjonowały jako kwarty zmniejszone. Były też tercje wilcze: dis-fis, f-as, b-des (były o ćwierć tony mniejsze od pozostałych). 2 wilcze kwinty as-es, cis-gis. W dalszym ciągu jednak nie istniała możliwość zamiany enharmonicznej. System nie wyrównywał wielkości interwałów, więc nazwany zostałnierównomiernie temperowany.
Próby stworzenia nowego systemu opisał teoretycznie w traktacie kapelmistrz królewski J. G. Neidhardt na pocz. XVIII wieku, i inni teoretycy: J. P. Rameau, J. J. Fux.  Był to system równomiernej temperacji, którego istotą było zmniejszenie wszystkich 12 kwint kręgu koła o tę samą wielkość (1/12 komatu). Dzięki temu krąg kwintowy zamykał się w obrębie czystych oktaw, co dało zrównanie wysokości dźwięków enharmonicznych. Uzyskany został podział oktaw na 12 równych półtonów i możliwość użycia wszystkich 24 tonacji, stosowanie modulacji i transpozycji. Niestety, system ten nie zyskał akceptacji ze względu na monotonię barwową i ekspresyjną i w tym momencie stosowanie go było równoznaczne z odrzuceniem teorii o wyrazowym zróżnicowaniu tonacji ( teoria etosu).
Nieco później zostały skodyfikowane zasady następstwa akordów: centrum tonalne -  T, dominantowe - D i subdominanta - S i ustalił się system funkcyjny. Skale modalne przekształciły się w dur i moll ( z doryckiej i eolskiej – moll, z miksolidyjskiej, lidyjskiej i jońskiej – dur).
Tak więc w baroku w rozwoju systemu dur-moll można wyróżnić dwie fazy:
-przedfunkcyjna, do ok. 1650 r.: ścieranie się modalności z nowymi rozwiązaniami harmonicznymi,
-skrystalizowane zasady systemu dur-moll: zależności między dźwiękami i akordami, których istotą jest potęgowanie i rozładowywanie napięć.

5.  Retoryka

U podłoża retoryki muzycznej leży znana od czasów starożytnych teoria i sztuka przemawiania. Naczelnym zadaniem artysty stało się „przekonanie” (perswazja) i „poruszenie”  (permovere) odbiorcy za pomocą różnorodnych środków – tzw. figur retorycznych: czyli pewnych wyraźnie określonych struktur melodycznych, rytmicznych, agogicznych czy harmonicznych, które przyciągałyby uwagę odbiorcy i nasilały emocje. Problem retoryki był poruszany w wielu traktatach a po raz pierwszy systematyczne podstawy przedstawił  Joachim Burmeister, niemiecki teoretyk muzyki i kompozytor Musica poetica, Rostock 1606r. )
Teoria afektów -  jest związana z renesansową koncepcją imitazionedella natura. Muzyka jest naśladowaniem natury – nie tylko zmysłowej ale i duchowej (stanów emocjonalnych człowieka czyli afektów).Tak więc u podstaw teorii afektów leży przekonanie o sile muzyki, która może naśladować stany psychiczne, przeżycia, namiętności. Do wyrażenia ich zaś, potrzebne były:figury retoryczno – muzyczne złożone z odpowiednio dobranych elementów muzycznych.
Istnieje wiele możliwości klasyfikacji figur, jednym z nich jest podział na 2 grupy: podstawowe i uzupełniające.


2. BAROK WE WŁOSZECH:
We Włoszech narodziły się podstawowe style kompozytorskie w XVII wieku:  styl dawny, który bazował na poprzedniej epoce zwany stile antico oraz styl tzw. stile nuovo, który był związany z tzw. monodią akompaniowaną oraz techniką koncertującą.
Początek XVII w. był przełomem w dziejach muzyki, dokonanym głównie na terenie Włoch. Kunsztowną chóralną muzykę polifoniczną zastąpił nowy styl: monodia akompaniowana, na gruncie której rozwijała się opera. Powstanie gatunku zainicjowała florencka akademia filozoficzno-artystyczna zwana Cameratą.

Związni z nią poeci i muzycy (m.in. kompozytorzy: J. Peri, E. Cavalieri, G. Caccini) tworzyli pierwsze dzieła operowe (dramma per musica) nawiązując do dramatu greckiego. Istotne znaczenie w rozwoju opery miała twórczość C. Monteverdiego, który poszerzył obsadę instrumentalną orkiestry.
Muzyka religijna
Muzykę religijną w XVII w. komponowali m.in. G. Carissimi, L. Rossi, M.A. Cesti, A. Stradella, G. Legrenzi. Twórcy muzyki instrumentalnej: G. Frescobaldi, B. Marini, S. Rossi, G. Torelli, G.B. Vitali. Powstały wówczas gatunki sonaty (solowa, triowa oraz tzw. sonata a quattro).

Na przełom XVII i XVIII w. przypada działalność kompozytorów szkoły neapolitańskiej (A. Scarlatti, N. Porpora, G.B. Pergolesi, N. Jommelli, N. Piccinni, B. Galuppi, A. Sacchini, G. Paisiello, D. Cimarosa), którzy wprowadzili partie wokalne o wirtuozowskim charakterze, różne formy arii i opery (m.in. seria i buffa).

Okres późnego włoskiego baroku reprezentowali twórcy muzyki skrzypcowej: G. Tartini i G.B. Veracini. Gatunek concerto grosso rozwinęli:A. Corelli, A. Vivaldi, G. Torelli, solowy koncert instrumentalny z orkiestrą -A. Vivaldi, sonatę klawesynową - D. Scarlatti.


Opera francuska pojawiła się w XVII wieku. Do jej powstania przyczyniły się takie zjawiska, jak opera włoska i adaptowanie recytatywów w nich zawartych na sceny mówione, balet dworski (ballet de court) – typowy gatunek sceniczny w ówczesnej Francji oraz prężnie rozwijający się dramat mówiony tworzony przez tak znanych pisarzy, jak, chociażby, Molier (ale i Pierre Corneille i Jean-Baptiste Racine). Za prekursora uważa się Roberta Camberta (ok. 1628 – 1677), który jako pierwszy w 1671 roku wystawił operę francuskojęzyczną. Jednak za najważniejszego twórcę uważa się Jeana Baptiste’a Lulliego (28.11.1632 – 22.03.1687, pochodził z Florencji), który w 1672 doprowadził do utworzenia Królewskiej Akademii Muzycznej będącej, w rzeczywistości, teatrem operowym finansowanym przez króla Ludwika XIV.
Lulli w swoich operach wprowadził uwerturę (określaną później jako typu francuskiego) składającą się z dwu części: najpierw wolnej, później szybkiej. Bardzo rozbudowana była część baletowa: stosował rozbudowane sceny taneczne, wykorzystywał tańce francuskie (również w ariach – aria menuetowa). Wykorzystywał osiągnięcia twórców baletu dramatu mówionego. Od śpiewaków wymagano bardzo dobrych umiejętności aktorskich. Bardzo ważnym składnikiem opery były recytatywy. Istotną rolę odgrywała również partia instrumentalna (chociażby w scenach baletowych). W wyniku współpracy z Molierem w 1662 powstają balety z elementami mówionymi (commedie-ballets). Zaś w 1673 w wyniku współpracy z librecistą Philippem Quinaultem powstają tragedie-liryque o tematyce mitologicznej, w których akcja snuła się wokół motywu miłości i zdrady, a w budowie wyróżniał się prolog oraz akty (dzielone dalej na sceny). Opery: “Le mariage force” (1664), “Cadmus i Hermiona” (1673), “Alceste” (1674), “Armide” (1686).
Uwertura oraz pierwsza aria z opery „Isis”. W uwerturze zwróćcie uwagę na dwuczęściowy podział i następstwo części wolnej i szybkiej. Słuchając arii zobaczcie, jak potraktowana jest orkiestra oraz chór.

4. BAROK W ANGLII
Czym dla Włochów była kantata, tym był dla Anglików anthem (ang. 'hymn, antyfona'). Anthem należał do gatunków muzyki religijnej, zwią­zanych z wyznaniem anglikańskim. Teksty anthems ograniczały się do psalmów. Szczegół ten odróżnia gatunek angielski od kantaty, w której dozwolone były różne teksty. Istniały dwa rodzaje anthems:
— fuli anthem (starszy, przeznaczony na obsadę chóralną),
— verse anthem (nowszy, związany z wprowadzeniem monodii akom-paniowanej).
Fuli anthems nawiązywały do stylu motetowego, a po wprowadzeniu basso continuo i stylu koncertującego upodobniły się do kantat. W utwo­rach typu uerse anthem odcinki określane jako versus przeznaczone były na jeden lub kilka głosów z towarzyszeniem instrumentów. Początkowo towarzyszenie instrumentalne ograniczało się do akompaniamentu or­ganów; w późniejszych uerse anthems zasadą stał się udział innych instrumentów, w szczególności smyczkowych. Z końcem XVII wieku ten właśnie rodzaj uzyskał zdecydowaną przewagę. Znacznie zmalała nato­miast popularność fuli anthems. Wprowadzenie sinfonii i ritornelów instrumentalnych spowodowało ostateczne zbliżenie anthems do kantat na głosy solowe, chór i orkiestrę.
Proces ewolucji angielskich anthems obrazuje twórczość kilku gene­racji kompozytorów. Wśród nich na uwagę zasługują: Walter Porter, William Child, Captain Cooke, Pelham Humfrey i William Turner. Mistrzami tej formy byli Henry Purcell i Georg Friedrich Handel, którzy rozwinęli koncertujący rodzaj anthems. Dużą popularność zdobył cykl Coronation-Anthems Handla, napisany w 1727 roku z okazji koronacji Jerzego II.

5. BAROK W NIEMCZECH
W XVII-wiecznej twórczości m.in. H. Schütza, J.H. Scheina i S. Scheidta nastąpiła synteza włoskiego stylu koncertującego i tradycji rodzimych, rozwinęły się formy wokalno-instrumentalnej muzyki religijnej, pasja,oratorium, koncertująca kantata kościelna. W muzyce instrumentalnej szczególnego znaczenia miała twórczość organowa (J. Froberger, D. Buxtehude, J. Pachelbel, J.K. Kerll), klawesynowa (D. Buxtehude, J. Kuhnau), forma suity orkiestrowej (M. Franck, J.H. Schein, w XVIII w. G.Ph. Telemann), sonata skrzypcowa i koncert instrumentalny (G.Ph. Telemann).
Ukoronowaniem epoki baroku była twórczość dwóch wielkich kompozytorów 1. połowy XVIII w.: J.S. Bacha i związanego od 1762 z kulturą muzyczną Anglii G.F. Händla. J.S. Bach dokonał syntezy barokowej techniki polifonicznej i tonalności dur-moll, osiągając najwyższe mistrzostwo w formach fugi, suity, toccaty, koncertu instrumentalnego oraz w monumentalnych formach wokalno-instrumentalnych - pasjach. G.F. Händel tworzył oratoria, opery, w muzyce instrumentalnej wytyczył drogi dla stylu wczesnoklasycznego, rozwijającego się w twórczości kompozytorów szkoły mannheimskiej oraz w twórczości synów J.S. Bacha: W.F. Bacha, C.Ph.E. Bacha, J.Ch. Bacha (styl galant).

6. Jan Sebastian Bach
Jan Sebastian Bach (1685-1750) urodzony z niemieckiej rodzinie z dużymi tradycjami muzycznymi. Osierocenie przez ojca spowodowało, że już w młodym wieku był zmuszony podjąć pracę zarobkową. Stąd od najmłodszych lat występował jako śpiewak i skrzypek w wielu miastach Niemiec.
Bardzo skomplikowana i trudna dla wykonawców muzyka Jana Sebastiana Bacha miała być według twórcy przede wszystkim hymnem pochwalnym Boga a nie wirtuozerskim popisem. Stąd więcej w niej emocji niż intelektualizmu. Za życia kompozytora opublikowano niewiele jego utworów i tak np. utwory chóralne musiały czekać prawie całe stulecie na druk. Pomimo to kompozytor był ceniony przez współczesnych a jego utwory wpłynęły zarówno na muzykę jego czasów, jak i na kompozytorów przyszłych epok.
Podsumowując barok był epoką niezwykła w każdej niemal dziedzinie czy to w sztuce architekturze literaturze czy muzyce. Miał ogromny wpływ na następną tuż po nim epokę czyli na klasycyzm.
Ogromne znaczenie ma także dziś współcześnie.


7. Georg Friedrich Handel
Georg Friedrich Haendel ( ur. 1685, zm. 1759) niem. kompozytor i organista; był jednym z głównych reprezentantów późnego baroku w muzyce. Rozpoczynał karierę od funkcji organisty katedry w Halle, w Hamburgu był członkiem orkiestry operowej. Jest autorem ponad 40 oper w stylu włoskim ("Juliusz Cezar", "Kserkses"), ponad 30 oratoriów ("Saul", "Mesjasz" ze słynnym Alleluja), dzięki którym stał się kultowym kompozytorem narodowym w Wielkiej Brytanii; także anthems, kantat, od, a także utworów orkiestrowych ("Water Music", "Concerti grossi"), kameralnych, klawesynowych oraz organowych (m.in. 21 koncertów).

8. BAROK W POLSCE
Jest to okres XVII i XVIII wieku. Muzyka tworzona jest głównie na dworach i przy kościołach. Na skutek przeniesienia stolicy głównym ośrodkiem staje się Warszawa, a uznanie zyskuje kapela królewska, natomiast w Krakowie działa wciąż Kapela Rorantystów, ale i powstaje kapela przykatedralna. Muzyka baroku polskiego reprezentuje cztery nurty:
  • prima practica ( msze a cappella, motety, głównie B. Pękiel)
  • seconda practica ( styl koncertujący)
  • czysto instrumentalna ( A. Jarzębski, M. Mielczewski, S. S. Szarzyński, J. Żebrowki)
  • dramatyczna ( niestety nie zachowała się)
ad. kompozytorzy
  1. Bartłomiej Pękiel
  2. Marcin Mielczewski
  3. Adam Jarzębski
  4. Jacek Różycki
  5. Damian Stachowicz
  6. Stanisław Sylwester Szarzyński
  7. Grzegorz Gerwazy Gorczycki
  8. Józef Marcin Żebrowski `



9. KLASYCYZM:
okres i zarazem styl muzyczny, równoległy do "klasycyzmu weimarskiego" w literaturze niemieckiej, zamykający się w latach 1760 (1770) - 1820 (1830). Początek okresowi dały szkoły wczesnoklasyczne - mannheimska i starowiedeńska, w których ukształtowała się m.in. klasyczna orkiestra symfoniczna.

Cechą stylu klasycznego było pełne wykorzystanie systemu harmonicznego dur-moll, faktura homofoniczna (w odróżnieniu od barokowej polifonii), zasada symetrii i okresowości (periodyczności) w budowie utworu muzycznego, połączona z przekształcaniem i przetwarzaniem tematów muzycznych zwanym pracą ewolucyjno-przetworzeniową, wykształcenie na gruncie muzyki solowej, kameralnej i orkiestrowej formy cyklu sonatowego, z allegrem sonatowymzbudowanym na zasadzie dualizmu konfliktowych tematów jako I częścią, połączenie zasady symetrii i równowagi z narastającym w miarę czasu pierwiastkiem dynamizmu i dramatyzmu.


10. Haydn Joseph (1732-1809), kompozytor austriacki. Jako 8-letni chłopiec zaangażowany do chóru katedralnego w Wiedniu, gdzie kształcił się w grze na fortepianie i skrzypcach. Od 1768 kapelmistrz na dworze hrabiego K.J.F. Morzina w Lukavcu (Czechy). W 1761 rozpoczął służbę na dworze Esterházych w Eisenstadt, najpierw jako wicekapelmistrz i kompozytor, od 1766 jako I kapelmistrz. Po śmierci księcia M. Józefa i rozwiązaniu orkiestry Esterházych przybył do Londynu (1791), gdzie prowadził abonamentowe koncerty symfoniczne, organizowane przez niemieckiego skrzypka i kompozytora J. Salomona. Podczas drugiego pobytu w Londynie (1794-1795) skomponował 12 symfonii, zwanych londyńskimi. Dokonał krystalizacji formy klasycznej symfonii jako kompozycji 4-częściowej. Był twórcą klasycznego kwartetu smyczkowego. W oratoriachłączył tradycje barokowe (technikę polifoniczną i koncertującą, ilustracyjność muzyki, monumentalne chóry), z klasycystyczną symetrią, symfonicznością i operową śpiewnością. Wykorzystywał ludowe melodie austriackie (ländlery), węgierskie, słowackie oraz chorwackie. Tworzył muzykę o żywym, ruchliwym, dynamicznym charakterze.
Kompozycje: 46 symfonii, sonaty, koncerty, utwory kameralne, chóralne, kantaty, oratoria (m.in. Stworzenie świata i Pory roku powstałe w latach 1796-1801), opera Andromeda E Perseo, muzyka kościelna (m.in. 32 msze, 2 requiem).

11. Mozart Wolfgang Amadeus (1756-1791), kompozytor austriacki, wybitny przedstawiciel klasycyzmu wiedeńskiego. Muzykę (grę na fortepianie i skrzypcach) studiował u ojca Leopolda, wicekapelmistrza dworu arcybiskupa w Salzburgu. Pierwsze utwory skomponował w wieku 5 lat. W 1769 został koncertmistrzem kapeli arcybiskupiej, w latach 1769-1791 podróżował do Włoch, w 1777 odbył wielką podróż koncertową do Monachium, Mannheim i Paryża. W 1781 w wyniku konfliktu z arcybiskupem Colloredo porzucił ostatecznie służbę dworską i zamieszkał w Wiedniu. W 1787 uzyskał tytuł kompozytora cesarskiego.
Wybrane kompozycje: opery Uprowadzenie z seraju (1782), Wesele Figara(1786), Don Giovanni (1787), Cosi fan tutte (1790), Łaskawość Tytusa(1791), Czarodziejski flet (1791), koncerty fortepianowe, symfonie D-durHaffnerowska (1782), C-dur Linzka (1783), D-dur Praska, Es-dur KV 543 (1788), g-moll KV 550 (1788), C-dur Jowiszowa (1788), Msza c-moll, dokończone po śmierci Mozarta przez jego ucznia Süssmayra Requiem d-moll.
12. Beethoven Ludwig van (1770-1827), kompozytor niemiecki. Od 1779 uczył się gry na instrumentach klawiszowych, kompozycji i generałbasu u Ch.G. Neefego w Bonn, od 1789 studiował filozofię na uniwersytecie w Kolonii. W 1792 wyjechał do Wiednia, gdzie studiował u J. Haydna, J. Schenka, J.G. Albrechtsbergera i A. Salieriego. W 1814 sukces przyniosło mu wystawienie nowej wersji opery Fidelio w Kärtnertortheater w Wiedniu. Ostatni publiczny koncert Beethovena odbył się w 1815, od ok. 1798 cierpiał na postępującą głuchotę, co doprowadziło do całkowitej utraty słuchu w 1818. Wyrazem cierpienia artysty stał się słynny testament heiligensztadzki (1802), w którym Beethoven pisał o przezwyciężeniu choroby dzięki sztuce.
Twórczość Beethovena klasyfikowana jest w obrębie klasycyzmu muzycznego, choć wykracza poza jego granice, zapowiadając nadejście epoki romantyzmu. Wprowadzał w swych utworach zmiany w klasycznych układach formalnych (scherzo zamiast menueta w 3 części symfonii), stosował nieregularności w budowie utworów, duże kontrasty dynamiczne, rozwinął czynnik harmoniczny, w symfoniach poszerzył skład orkiestry. Jego dzieła miały istotny wpływ na rozwój muzyki XIX i XX w.
13. MUZYKA ROMANTYCZNAprzewaga treści nad formą,
  • programowość w muzyce (utwór ma treść pozamuzyczną),
  • uczuciowość,
  • subiektywizm, indywidualizm twórców,synteza wszystkich sztuk. Silne związki z literaturą oraz z malarstwem. Powstają liczne pieśni solowe z towarzyszeniem fortepianu, opery i utwory programowe (Obrazki z wystawyMusorgskiego, Karnawał zwierząt Saint-Saensa).
  • elementy narodowe i ludowe,
  • tematyka fantastyczna i baśniowa,
  • rozwój wirtuozostwa,
  • rozwój instrumentacji,
  • rozszerzenie harmoniki,
  • rozwój muzykowania domowego,
  • powstawanie szkół narodowych: jest to grupa ludzi opierająca się o muzykę narodową,
  • emocjonalizm (wyrażanie uczuć), indywidualizm, uczuciowość i subiektywizm,
  • ludowość (związek muzyki z folklorem swojego narodu, sięganie do motywów muzyki ludowej),
  • rozluźnienie dotychczasowych form muzycznych.






Autor: o

Brak komentarzy:

Prześlij komentarz

Subskrybuj: Komentarze do posta (Atom)