Realizm

REALIZM

W historii sztuki, realizmem nazywa się kierunek artystyczny w malarstwie drugiej połowy XIX wieku, zakładający wierne odtwarzanie rzeczywistości i kwestionujący akademizm. Realizm w tym sensie charakteryzuje się spokojną i cichą kompozycją, bohaterem dzieł jest człowiek pracy, ofiara niesprawiedliwości i wyzysku. Tło najczęściej stanowią piękne ojczyste krajobrazy. Elementy realizmu pojawiały się we wcześniejszych epokach, ale jego główna ekspansja przypada właśnie na XIX w.

Najwybitniejszym przedstawicielem nurtu realistycznego był Francuz Gustave Courbet, który jako pierwszy użył słowa „realizm”, wobec nazwy dla nowo powstałego prądu artystycznego.

Cechy malarstwa realistycznego:

* artyści wiernie odtwarzali rzeczywistość, starając się dokładnie odwzorować kształt, materię oraz barwę przedmiotu,
* stosowanie perspektywy geometrycznej (zbieżnej) i powietrznej w malarstwie,
* ukazywanie życia prostych ludzi, ich pracy, codziennych obowiązków, bez idealizowania i upiększania,
* zaniechanie przedstawiania tego, co nie może być sprawdzone i poznane (tematy zaczerpnięte z historii, Pisma Świętego lub mitologii antycznych),
* rozszerzenie kręgu zainteresowań artystycznych o motywy dotychczas niegodne sztuki.
* przedstawianie niezakłamanej rzeczywistości dostępnej przeciętnemu człowiekowi (żadnych boginek i aniołów!),
* zaakcentowanie życia zwykłych ludzi, ich problemów, pracy i trosk,
* uproszczenie kompozycji płótna, rezygnację z ozdobników, przesadnie żywych kolorów i promiennego oświetlenia.